Koffie Verkeerd

Langzaam worden haar handen warmer. Ze houdt ze als een nestje rond het porselein gevouwen.
“My man…,” fluistert ze, “… it’s my man. He’s no hero out of books, but I love him.”
Vervolgens neuriet ze zacht. En glimlacht bij de herinnering.
Billie Holiday.
De LP was de bezegeling van hun liefde geweest.
Er valt een traan op haar schoot. Ineens.
Een wijl staart ze wezenloos naar het vlekje verdriet op haar jeans.
“Hondenleven.”
Vier lettergrepen.
“Hon-den-le-ven.” Elke syllabe kort, bits en afgemeten.
Ze schrikt van de hardheid in haar stem, proeft nogmaals traag het woord, smaakt opnieuw de bitterheid en rilt.
Ze giet de rest van haar (vijfde? zesde?) French coffee in de gootsteen en plaatst de kop omgekeerd op het aanrecht. Daarna schuift ze hem traag tot tegen de vaalgroene faiences terwijl ze de deplorabele eenzaamheid van de keuken in ogenschouw neemt. Buiten is het licht flets en binnen worden de schaduwen langer. De zomer is welhaast onmerkbaar overgegaan in de herfst.
Achttien jaar, verdomme. De woorden blijven onuitgesproken.
“Achttien jaar is té lang”, grinnikt ze.
Mijmeren, huilen, boos worden en dan grinniken; het overkomt haar steeds vaker de laatste tijd.
Ze trekt resoluut het vleesmes uit de houder, wikkelt het in de plooien van haar wijde fleece en stapt gedecideerd de trap op.
“Schat?”
Maagzuur.
Ze moest maar eens voortmaken.

Eén reactie

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.