Als de natuur zijn duivels ontbindt

9 september 2015

In de nacht van 29 op 30 augustus laatstleden kwam er een kolossale gitzwarte wolkenmuur, geladen met een spervuur van bliksemschichten, traag het centrum van West-Vlaanderen binnengegleden. Daar waar eenieder een hels gerommel en zware donderslagen zou verwachten, bleef het muisstil. Thans weet ik wat stilte voor de storm écht inhoudt.
Een halfuur later barstte de hel in volle hevigheid los. Vooral over de wijk Baliebrugge in Ruddervoorde, waar onze beste vrienden een idyllisch tussen het groen gelegen woning betrekken, ontbond de natuur nietsontziend zijn duivels. Ondertussen weet zowat gans Vlaanderen hoe het de woning van regisseur Jan Verheyen verging. Onze vrienden zijn ’s mans achterburen.

’s Zondagsmorgens, rond halfzes, ontving ik een sms: ‘Kom ons asjeblief helpen’. Dat klonk ernstig.
Pas bij dageraad werd duidelijk hoe ernstig. Boven de streek had zich een supercel ontwikkeld. Dat is het zwaarste type onweersbui dat kan voorkomen. Door de immense windschering ontstaat er een horizontale draaiing of vorticiteit die door de stijgstroom verticaal wordt getild. Het gevolg is een windhoos. Doorgaans groeit de zich daarin bevindende neerslag tot zware hagel uit. En net dat was boven Ruddervoorde ook het geval.

Bij de eerste aanblik van de tuin stokten de woorden in mijn keel. Ik keek uit over niet min dan een ravage.
Vier vijftien meter hoge kastanjebomen, met elk een stamdiameter van een halve meter, waren als door een machtige hand uit de grond gerukt of afgeknakt als waren het luciferstokjes. Van de nog overeind staande exemplaren waren armdikke takken geplukt die op, doorheen en over de woning waren geslingerd.
De grootste boom had het dak als doelwit gekozen. Hij had een groot gat geslagen waardoor de hoos- annex hagelbui de hele woonkamer blank had gezet. Doorheen de ganse leefruimte lagen takken, bladeren, kalk, bakstenen en pannenscherven. Het meubilair was doorweekt dan wel beschadigd.
Het bakstenen atelier in de tuin was doorboord. De vijver – onze voormalige trots, nota bene! – was lekgeslagen waardoor het waterpeil zienderogen zakte. Tal van dode vissen dreven dood of zieltogend op het wateroppervlak (*). Gazon en borders waren door een heuse bomen- en takkenwoestenij aan het zicht onttrokken. Het leek wel alsof er een overmaatse landmijn was ontploft. Nog nooit heb ik van zo dichtbij de onmetelijke kracht van de natuur ervaren. Hier was werkelijk niks tegen opgewassen.

Maar er was nog iets anders dat ik nooit eerder mocht ervaren: Solidariteit met een grote S.
Buren, vrienden, kennissen en familie kwamen toegesneld. Er werden zagen, harken, zeilen, ladders, schoppen en kruiwagens aangesleept. Op een bepaald moment waren we zelfs met zijn twintigen in de weer.
Op straat ontwikkelde zich dan weer een gans ander fenomeen dat me met opperste verbazing sloeg: ramptoerisme. Op zijn minst vijfhonderd sensatiezoekers zijn ons en de ons omringende ravage die namiddag komen gadeslaan. Smartphone of fototoestel in de aanslag, dat spreekt.

Ondertussen zijn we een goeie week verder. Het dak is sinds kort hersteld. De rest wacht op expertise, kostenbestekken en verzekeringsmakelaars. Dat is zo’n beetje als wachten op Godot, eigenlijk.
Ik kan niets anders dan mijn getroffen kameraden via dit medium nogmaals een welgemeend warm hart onder de riem te steken. Of zoals ik reeds eerder meegaf: alles komt goed. Met tijd en boterhammen, zou wijlen mijn moeder hebben gezegd. En zij was voorwaar een wijs mens!
_________
(*) Door de windhoos werd het water, samen met de vissen, letterlijk uit de vijver opgetild en weer neergeslagen. Deze schokgolf veroorzaakt interne bloedingen en het knappen van de zwemblaas bij vissen, waarna de dood alras optreedt. [ Bron: Brandweer ]

Onderstaande foto’s werden bij het krieken van de dag met een smartphone genomen:

[ Foto’s: A. Sinnaeve ]

geschreven door Menck Geplaatst in Actua, Natuur