Adembenemend

28 januari 2015

Onderstaand vindt u het relaas van een allereerste kennismaking, jaren geleden. In volstrekte privékring, want ik was een bleu. (En ik ben dat vandaag nog steeds.)

“Maar ontspan je dan toch eens!”
Die verzuchting kwam van mijn madam, die gans uitgestrekt en met gesloten ogen ruggelings op een blankhouten bank lag. Op haar buik verzamelden zich onafgebroken glinsterende zweetdruppels die zowat iedere twintig seconden aanzwollen tot een plasje. Via haar zij gleed dat vervolgens in ragfijne stroompjes uiteen op de badhanddoek.
“Ik krijg hier verdomme geen adem.”
“Ga dan liggen. Hoe hoger je zit, hoe heter de lucht en hoe benauwder je het krijgt.”
Ik zuchtte, moest daardoor hoesten, en ging neerliggen. “Dit noemen ze dan ontspanning. Een marteling is het, ja. Hoelang dienen we in dit kotje te blijven?”
“Nog…” Ze bracht haar arm omhoog en blikte op haar uurwerk. “…negen minuten.”
“Ik ga dood.”
“Doe maar. Dan ben je tenminste stil.” Ze liet haar arm weer langs haar zij vallen en sloot opnieuw de ogen.
Het bezoek aan dit wellnesscenter was mijn idee geweest. “Verrassing, schat! We zullen ons eens heerlijk laten verwennen,” had ik vorige week gekraaid, daarbij een reservatiekaart voor haar neus wapperend. Ik werd op een blijdschapkreet en een stevige smakkerd onthaald. Nu ik me in deze gloeiendhete saunacabine bevond, was mijn aanvankelijke enthousiasme geheel bekoeld. Dit was je reinste foltering.
“Moet je nou kijken,” riep ik na een tijd uit.
“Wat dan?” Ze bleef roerloos en met gesloten ogen liggen.
“Mijn ballen zijn zowaar aan het koken in eigen nat! Beangstigend hoe dieprood ze zijn. We hadden een eierwekker moeten meebrengen.”
“Die is er.”
“Wat bedoel…?”
Ineens weerklonk er een gerinkel alsof iemand een oude fietsbel beroerde. De vijftien minuten stomen waren voorbij. Ik sprong recht, trok de matglazen deur open en ademde diep in.
“Zin om wat af te koelen, heterd?”
“En of! Een drankje?” Ik loerde naar de belendende privébar.
“Sort of. Kom maar mee.” Ze ging me voor naar een deels afgesloten wit betegelde ruimte. Aan het plafond hing een soort vooroorlogse houten emmer met een trekkoord aan. Ze stapte eronder, gaf een ruk aan het touw en werd terstond bedolven onder een wilde watervloed. Er volgde een korte gil, wat op-en-neergehuppel en een luide ‘Pfieuw!’
“Nu jij! Dit is echt een tintelsensatie van jewelste.”
“Is dat water op temperatuur?” Ik keek bedenkelijk naar de emmer die nu automatisch opnieuw aan het vollopen was.
“Voel maar!” Ze dirigeerde me speels maar kordaat onder de emmer en voor ik er erg in had spatte de ganse inhoud met een bruuske gulp over me heen. Had iemand me op dat moment in een wak op de Noordpool gegooid, dan zou zulks een gelijkaardig resultaat hebben opgeleverd: ik gilde als een speenvarken en liep wild armwiekend onder de emmer vandaan. Mijn madam gierde het uit.
“Fuck jong, mijn hart!” Ik legde ostentatief mijn hand op mijn borst.
“Tere ziel, toch. Dit is super voor de bloedsomloop,” hikte ze na. Ze hield me een handdoek voor die ik gretig aannam. “Schenk jij maar twee drankjes in, dan ga ik alvast in de jacuzzi.”
Twee minuten later zaten we, beiden met een groengele cocktail in de hand, in een ruime en zalig warme wildwatertobbe.
“Dit noem ik nu eens genieten!” Ik nam een nip van mijn glas en liet me behaaglijk achterover zakken. “Hoe lang duurt deze ronde?”
“Een halfuur.”
“Fan-tas-tisch.” Ik sloot de ogen.
“En daarna…” Ze plooide het rietje naar haar mond en nam een slok van haar drankje.
“Wat?”
“…doen we alles nog eens over.”
“Nee!” Ik ging rechtop zitten en keek haar recht in de ogen. “Hierna volgt toch iets anders, mag ik hopen?”
“Oké, het is enigszins anders. In plaats van in de sauna stappen we straks in een Turks stoombad. Maar nadien komt eveneens de emmer.”
Haar lach die volgde op mijn gekreun overstemde abondant het wilde watergeraas van de jacuzzi.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life