De tuin veruiterlijken

27 november 2014

Bovenstaande foto, van afgelopen zomer alweer, toont u de zuidwestkant van onze tuin vanop de straat. Wellicht is het eerste dat u opmerkt de massieve haag en daaraan gelieerd onze hang naar privacy. Dat was, achttien jaar geleden, voorwaarde nummer één toen we de woning betrokken: een heg. En vlug wat. Wie, zoals wij, op een hoek woont, kent het probleem: zonder dichte omheining voelt het aan alsof je naakt bent en door duizend ogen wordt bekeken.
Omdat we zo rap mogelijk aan het zicht wilden onttrokken worden, kozen we voor een snelgroeiende groene muur: Cupressocyparis (x) leylandii. Een mondvol, maar na nauwelijks vier jaar heb je een volwaardige haag van om en bij de twee meter hoog. Ander voordeel: leylandiihagen zijn betaalbaar. Wie daarentegen stevig in de slappe was zit, zal mogelijks opteren voor een nóg snellere oplossing: een houten dan wel betonnen schutting. Maar zeg nou zelf: kan het nog sterieler? Triple bah, dus.

Keerzijde van de medaille: Cupressocyparis leylandii is niet van het mooiste dat er is. Monotoon donkergroen doorheen alle seizoenen. Bovendien zijn er twee scheerbeurten per jaar (lente – herfst) vereist wegens de enorme groeikracht. En de laatste jaren zijn leylandiihagen ook zeer gevoelig voor ziektes: cipressenkanker, Kabatinakanker en botryosphaeriakanker. In natte tuinen komt ook vaak nog wortelrot voor, veroorzaakt door Phytophthora cinnamomi. Tof hè, al die moeilijke namen.
Het ergste zijn echter de takluizen. Ze zijn ongeveer 3 millimeter groot, hebben een bruine schutkleur, zitten meestal goed verstopt in de haag en zuigen sap uit de plant. Dit veroorzaakt bruine twijgen. Uiterlijk zie je dorre plekken in de haag. Vooral oudere hagen worden aangetast: aantastingen doen zich voor in hagen van minstens 10 jaar oud die ook nog eens strak gesnoeid worden. Jonge hagen waarin de wind en de regen vrij spel hebben, worden niet zo vaak belaagd.

Hoe problematisch, arbeidsintensief en steriel zo’n leylandiihaag ook moge wezen, ze vormt zonder meer een prima achtergrond voor borders. Ter staving een stukje van onze tuin aan de binnenkant van de haag die u daarnet nog saai zag staan wezen vanop de straatkant. Toegegeven: zulks is direct gans andere koek:

Afgelopen zomer zag ik echter voorbeelden van hoe het helemaal anders kan. Anders en véél beter. Mét een houten schutting bovendien. Want die hoeft heus niet saai te zijn vanop straat:

De tuin naar buiten doortrekken, heet zoiets. En dat kan niet met een haag zoals de onze omwille van de snoeinoodzaak. Dat kan in feite met geen enkele haag, tenzij u verwildering hoog in het vaandel draagt.
Heden weet ik: achttien jaar geleden namen we een foute beslissing door te opteren voor een leylandiigedrocht. Edoch, we waren een pak minder ervaren en hadden simpelweg de nodige valuta niet voorhanden. Tja.

Vandaag hoop ik stiekem dat onze haag liever vroeg dan laat het loodje legt.
Foei, Menck, zulks druist regelrecht in tegen de principes van een floraliefhebber. Maar laat ik u geruststellen: ik zou daar wel iets tegenoverzetten. Iets waar niet alleen wij maar ook de straatpassanten zouden kunnen van genieten. Iets zoals bijvoorbeeld het hemelse straatzicht dat ik u een alinea geleden presenteerde. En zelfs ordinair tuingaas kan worden aangewend, want ook dat koele materiaal kan warm worden aangekleed en daarmee op magistrale wijze aan het oog worden onttrokken:

Afsluitend wil ik u meegeven dat ik hoegenaamd niks heb tegen hagen, maar dat er zoveel fraaiere alternatieven voorhanden zijn. Alternatieven waar ik, mocht onze voorlopig nog groene heg het laten afweten, zonder de minste twijfel zou voor opteren. Het feeërieke van een tuin binnen de omheining ook nog ‘s kunnen veruiterlijken: ik heb er een arm voor veil. Proverbial, of course.

Los van mijn betoog: doen deze foto’s u ook zo ontzettend naar de lente verlangen?

[ Foto’s: Menck | Twaait ]

geschreven door Menck Geplaatst in Natuur