Mijn fijne buur(t)

31 oktober 2014

Mijn buren gaan scheiden. Dat is geen prettige tijding, en al zeker niet als je er, zoals ik, een goede band mee hebt. Hij blijft, zij vertrekt. Want zij is vreemdgegaan. Zo simpel ligt dat.
Een geluk bij een ongeluk: er zijn geen kinderen mee gemoeid. En da’s best, want die zijn daar hoedanook steeds de dupe van. Zodoende zal buurman alleen achterblijven en gaat buurvrouw terug bij haar ouders wonen. Voorlopig, naar verluidt. Want haar ouders waren daar niet al te zeer mee opgezet. Daar kan ik inkomen. Na tien jaar plots je dochter weer over de vloer: ’t is geen lachertje. Zeker niet als ze ook nog ’s de helft van het meubilair met zich meebrengt. Want ondanks dat ze haar toekomstige ex-man meermaals heeft bedrogen, wordt het geen vechtscheiding. En dus wordt de inboedel netjes verdeeld.
Buurman is er het hart van in. Dat zie je ook aan hem. Hij heeft de laatste tijd verdacht vaak roodomrande ogen. Zulks kan het resultaat zijn van een ernstige verkoudheid, maar ik sluit dat uit. Telkens als buurman verkouden is, hoor ik hem quasi onafgebroken zijn neus snuiten. Dit keer snuit hij hem niet. Hij zal dus veel huilen. Wat logisch is. Plots je vrouw verliezen: er zijn voorwaar leukere dingen denkbaar. En al zeker als je zoveel van haar houdt als hij. Houdt, jawel. Doet hij nog steeds. Zelfs nadat ze –tig keer met Steven van de Noordlaan in bed is gedoken, Pieter die in de wasserette werkt had binnengedaan en haar kapper haar ettelijke keren heeft geknipt tussen de lakens. Ook thuis. Toen was buurman werken. Buurman werkt zowat altijd, eigenlijk. Ik verdenk hem ervan net iets te veel te werken. Op den duur verwaarloosde hij zijn eega. En dan is ze vertier op een ander beginnen te zoeken. Zo gaat dat alhier.
Uiteraard was, op buurman na, gans de straat er allang van op de hoogte dat buurvrouw vreemdging. Als er weer maar eens een onbekende auto voor haar deur stond en de rolluiken naar beneden werden gelaten, dan wisten we hoe laat het was: te vroeg voor buurman om al thuis te komen. Iets wat hij op zekere dag wél deed. Geheel onverwacht, zo bleek. Want de rolluiken waren dicht. Zevenenvijftig seconden later weerklonk er geschreeuw en gevloek. Adriënne, de straatoudste, was net haar stoep aan het vegen. Zo had ze alles live meegemaakt. En rondverteld. Dat doet Adriënne altijd. Niemand is echt tuk op haar. Maar ze vindt toch telkens een luisterend oor.
Buurvrouw had het evenmin makkelijk. Dat vertelde ze me een week voor ze definitief zou afreizen. Want buurman had haar exact één week gegeven om haar boeltje te pakken. Een verdraagzame vent, die buur van me. Zo zijn ze wel, de mensen alhier. Verdraagzaam. Behalve als het op vreemdgaan aankomt. Iets wat statistisch gezien gelukkig niet zo vaak voorkomt in deze straat.
Buurvrouw kon niet kiezen, zei ze. Steven, Pieter of kapper Jean; ze raakte er maar niet uit. Ik had met haar te doen. Kiezen is verliezen, moet u weten. En dat is immer pijnlijk. Ze huilde toen ze me om raad vroeg.
“Wie van de drie, Menck?” informeerde ze vol hartensmart.
“Ik zou voor Steven gaan. Die heeft geen eigen vrouw,” adviseerde ik haar geheel naar waarheid.
“Dan wordt het Steven.” Ze snikte nog wat na toen ze het zei, keek me een wijl dankbaar aan, draaide zich vervolgens gedecideerd om en ging terug naar binnen.
Ik was blij dat ik haar zo onbaatzuchtig te hulp had geschoten. Zulks verwarmt het hart. Ja, het is waarlijk een fijne buurt alhier.

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life