Twoei

23 oktober 2014

Pas nadat ik de buurvrouw met wijd opengesperde ogen en mond voorbij het raam van onze woonkamer zag vliegen, op de voet gevolgd door twee van onze tuinstoelen, wist ik: het waait wellicht redelijk hard. Toen ik daarna de voordeur opentrok om me van de ernst van de situatie te vergewissen, werd ik behoorlijk van mijn sokken geblazen; er heerste voorwaar een loeiharde woei. “Daar komen brokken van”, was het eerste dat door mijn hoofd flitste op het moment dat ik buurvrouw, wild molenwiekend met haar vlezige armpjes, richting een geparkeerde auto zag dwarrelen. Gelukkig werd ze vijf meter achter de wagen op straat gepleurd en brak het asfalt haar val. Mijn tuinstoelen kon ik vervolgens ongeschonden uit onze haag plukken.

U begrijpt dat ik middels bovenstaande alinea de waarheid wat geweld aandoe. Het waren namelijk onze tuinstoelen die op straat belandden en buurvrouw in onze haag.
Om maar te zeggen dat het afgelopen dinsdag redelijk waaierig was. De herfst liet ons voor het eerst dit jaar kennismaken met zijn sinistere kantje en kwam daarbij uiterst onstuimig uit de hoek. Zo onstuimig zelfs dat ik vreesde voor het voortbestaan van de wintergroene eik in de voortuin. Hij bleek gelukkig een pak veerkrachtiger dan ik voor mogelijk had gehouden. Kregen wel een flinke bolwassing: de bolcatalpa’s. De snedige wind wierp zich op als nietsontziende snoeischaar en daar waren tal van takken niet tegen opgewassen. Doch behalve een pak al te wassend hemelwater, twee rondtollende potten met Hosta’s en wat horizontaal gepositioneerde vaste planten, bleef de flora gespaard van vernieling.
Tuin – najaarsstorm: 1 – 0. Fijn zo.

Evenzo fijn was de aanblik van het uitspansel. Want dat mat zich in ijltempo tal van uiterst uiteenlopende dreigende looks aan. Het schouwspel vervulde me met ontzag, mede door de donkere roffels en de vele vileine bliksemschichten waarmee het gepaard ging. Ik kon er, gedurende een minuut of vijf, slechts een handvol – helaas minder kwalitatieve – foto’s van nemen, want een nieuwe hoosbui kondigde zich in volle hevigheid aan. Maar op die vijf minuten tijd kreeg ik wel uitermate gevarieerde wolkenformaties te zien.

De natuur: da’s bijwijlen toch iets onvoorstelbaar boeiends, beste lezer.

Alvorens ik de woning binnenstapte – en geheel losstaand van dit relaas – schoot ik ook nog snel deze plaat:

Als ik dit stilleventje vergelijk met zijn zomerse evenknie…

… kan ik maar één iets besluiten: de natuur, da’s bijwijlen toch iets onvoorstelbaar moois, beste lezer.

O ja: staat alles nog recht bij u of hangt het er maar slapjes bij na de rukwind?

[ Foto’s: Menck/Twaait | aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in Natuur