Archaïsch of atypisch?

16 oktober 2014

Het houdt me bezig en het laat me koud.
De laatste weken heeft het eerste deel van bovenstaande zin stevig aan kracht gewonnen. En daar maak ik me thans wat zorgen over. Of die hoofdbrekens al dan niet terecht zijn, laat ik voorlopig nog even in het midden.
U moet weten: ik loop achter. Achter op de verduiveld snel evoluerende maatschappij waarin ik heden steeds krampachtiger mijn evenwicht tracht te bewaren. Want ik ben, en ik zeg het niet graag, hoegenaamd niet meer mee met wat is en dientengevolge ongewapend tegen wat komen zal. Doch laat ik iets concreter worden alvorens u uw wenkbrauwen tot op uw voorhoofd gaat fronsen.

Ik heb een gsm. Dat was, jaren geleden, je reinste overwinning op mezelf. Maar weet u wat? Ik heb die gsm nóg. Diezelfde, jazeker. En ik gebruik hem ook nog steeds, dat is het strafste van heel de zaak. Ik kan er mee bellen. Ik kan er, mocht ik daar de moed voor vinden, zelfs mee sms’en. Maar daar stopt het.
Iedereen – maar dan ook werkelijk iedereen – uit mijn vrienden- en kennissenkring jongleert dezer dagen met een smartphone of tablet. Ze goochelen met apps, surfen eender waar ze zich bevinden op het internet, raadplegen hun mailbox, zwieren gezwind zelfgemaakte filmpjes op het www en – u schetst mijn verwondering – scrollen door én vergroten foto’s door met hun vingers over het scherm te wrijven. De eerste keer dat ik zulks zag – dat was eergisteren, als ik me niet vergis – stond ik als aan de grond genageld van ongeveinsde verbazing. En wordt dat schermpje daar dan niet ongelooflijk vettig van?

Nog een voorbeeld, dit keer uit de meer huiselijke kring: het televisietoestel. De huidige modellen zijn vooral groot en dun en fungeren niet zelden als halve computers. Nu, te onzent pronkt er ook een lichtbak, daar niet van. Maar de nadruk ligt op ‘bak’. Ja, zo’n toestel dat u zich wellicht nog slechts herinnert uit de tijd dat Walter Capiau nog hot was. Een bakelieten gevaarte van een halve meter diepte met een dikglazig bol scherm van zegge en schrijve 69 centimeter diameter. Plasma? LED? Onze oudbakken kolos huivert bij het aanhoren van die termen.

En ik ga verder met mezelf tot hopeloos achterhaald te bombarderen. Want wie tokkelt er heden nog op een desktop? Jahaa, het soort pc dat nooit het bureel verlaat wegens verankerd aan driehonderdzevenenveertig kabels. Even lekker surfen op de bank? Dan moet ik de bank mijn bureel binnen sleuren. Maar ik kan al online bankieren, dat dan weer wel.

Geen touchscreen, geen iPad, -Pod, -Tunes of -Phone, geen oversized LED-scherm, geen docking station en geen blitse multiroommuziekinstallatie. Ja, zelfs geen handsfree kit in de wagen, geen WIFI-verbinding en geen fucking hexacopterdrone met ingebouwde hogedefinitiecamera in de tuinschuur. À propos: geen tuinschuur ook.

Ik vroeg me af of ik 2015 nog haal zonder dat er talloze meewarige blikken op me afgevuurd zullen worden. Of wacht, het was 2014.
Freddy De Vadder zou zeggen: “Ik heb dat niet nodig.” Maar het laatste wat ik wil, is me aan die obsolete mannenmens spiegelen.
Noodzaak? Of toch nog altijd maar handige commerciële manipulatie van een beïnvloedbare wegwerpmaatschappij die er vooral bij wil horen?

Fuck jong, ik ben waarlijk nog maar een veertiger maar voel me ineens vijfenzeventig.

geschreven door Menck Geplaatst in Actua, It's my life