7 oktober 2014

Camera Mystica | deel 2

[ Wie het eerste deel heeft gemist, of het nog eens wil herlezen: u vindt het hier. ]

Toen ze de eerste foto opende, leek het alsof alle lucht door een reuzenvuist uit haar longen werd geperst. Sylvie’s mond viel open.

Op haar scherm verscheen, in een loepzuivere zwart-witweergave, haar beste vriendin Carolien. ‘Facial Shot Front’ stond eronder.
Carolien, met wie ze lief en leed had gedeeld. Carolien die ze meer dan twintig jaar geleden had leren kennen. Carolien die zich, twee weken geleden pas, van het leven heeft beroofd. Een overdosis slaappillen. Voorheen had ze vier pogingen ondernomen.
Het was opvallend dat Sylvie zich elke morgen de dromen over Caroliens begrafenis zo gedetailleerd herinnerde, terwijl ze andere dromen slechts in flarden of helemaal niet voor de geest kon halen. Ze was er kapot van geweest.
“Wanneer heeft Tim Carolien in godsnaam gefotografeerd?” Ze sprak de woorden luidop en afgemeten voor zich uit. Geen enkel moment had Carolien haar over een fotosessie verteld. Dat zou ze zonder meer gedaan hebben; ze hield niks voor Sylvie verborgen. Zij trouwens evenmin voor haar.
Ze klikte de tweede foto open. Weer een zwart-witopname, dit keer van opzij. ‘Facial Shot Left’.
Toen bemerkte Sylvie de kasjmieren sjaal die ze Carolien als verjaardagsgeschenk had gegeven. Ze was er lyrisch over geweest. De dag erop was ze dood. Net veertig geworden, stond er in de rouwadvertentie. Nu droeg ze de sjaal op deze foto’s.
“Maar dat kán gewoonweg niet!” Sylvie vergrootte het beeld wat. Het was wel degelijk de sjaal die ze haar had geschonken.
“Ik moét Tim bellen.” Ze veerde van haar stoel op maar ging meteen weer zitten. Ze bekeek de foto wat aandachtiger en klikte ook de eerste weer open.
“Waar zijn deze foto’s genomen, Chubby? Wannéér zijn ze genomen?” Chubby zoemde slechts monotoon.
Carolien had haar ogen dicht. Op haar lippen speelde vaag een glimlach. En hoewel het geen kleurfoto’s waren, kon Sylvie duidelijk merken dat ze zwaar gemaquilleerd was.
Ze klikte meer foto’s open. Allemaal gezichtsopnames. Allemaal zwart-wit. Allemaal erg gelijklopend, op een andere belichting en invalshoek na. Telkens kwam de sjaal prominent in beeld.
“Maar dit kán toch niet, verdomme!” schreeuwde ze opnieuw naar het scherm terwijl ze haar vuist hard op het tafelblad liet neerkomen. Ze stond op, gooide geagiteerd haar kamerdeur open en liep de trap af.

Het was muisstil in het kleine kerkje toen vier dragers de blankhouten kist tot vlak voor het altaar brachten. “Who wants to live forever”, zong Freddie Mercury vol overgave, ondertussen zelf neerblikkend vanuit de hemel.
Geoffrey had het moeilijk, merkte Sylvie door haar tranen heen. Zijn eer van waardig begrafenisondernemer nam echter de bovenhand, al had hij alle moeite van de wereld om zich sterk te houden. Ze zag hem even naar Tim blikken. Haar man boog meteen huilend zijn hoofd. De kist werd neergezet.

“Helena? Met Sylvie. Ik heb een vraagje voor je. Ik ben hier door wat oude foto’s aan het bladeren op de pc. Nu vraag ik me af of het mogelijk is om op de een of andere manier te checken wanneer die genomen zijn. Als fotografe kun jij me daar beslist mee helpen.”
“…”
“Eh, nee, ik kan Tim momenteel niet bereiken, en dus dacht ik: ik vraag het maar even aan Helena.” Sylvie hoopte dat haar geforceerde lachje wat geloofwaardig zou overkomen.
“…”
“En dat doe je door rechts op de foto te klikken? Ja, ik geloof wel dat Tim zoiets geïnstalleerd heeft, nu je de naam vermeldt.”
“…”
“Zeg, je bent een schat. Van harte bedankt, ik ga dat meteen eens uittesten. Doei.”
Sylvie liet haar telefoon in haar handtas glijden en haastte zich meteen weer naar boven. Op de eerste foto van Carolien klikte ze rechts en koos ze vervolgens voor Exif. Het menu dat opensprong gaf een schat aan informatie vrij. Ze zag dat Tim de EOS 5d mark III had gebruikt en die had aangewend op…
“… de vijfentwintigste? Maar hoe… hoe kan dát nu? Die gegevens raken kant noch wal!”
Ook de Exif-gegevens van de andere beelden in de reeks gaven aan dat de foto’s genomen waren vier dagen ná de begrafenis.
Ze hoorde hoe iemand een sleutel in de voordeur stak. Vervolgens weerklonk er gehoest.
‘Shit! Tim!’ flitste het door haar hoofd. In paniek reikte Sylvie naar de knop van haar scherm en stootte daarbij de lege theekop naast haar klavier om. Hij rolde van haar tafel en viel met veel kabaal in wild wegspattende scherven uiteen op de vloer.
“Schat?” klonk het vanuit de hal.