Een kater na Poes

10 april 2014

Ha, kijk, madam Menck toen ze nog jong en onbesproken was. We schrijven 1997, het jaar waarin we onze huidige woning kochten na eerst veel te lang een miserieflat te hebben gehuurd aan een ronduit dubbeltongige huisjesmelker. Eindelijk vrijheid en eindelijk ook een huisdier: Poes. Op de foto was ze nog geen jaar oud.
Poes verkreeg haar weinig originele naam omdat we toentertijd simpelweg niks beters wisten te verzinnen. Indien we destijds voor een hond hadden geopteerd, zou dat beest ongetwijfeld gewoon Hond hebben geheten. Al klinkt dat, toegegeven, toch net iets belachelijker. Echter, alles beter dan de namen die buurman zijn katten toebedeelt: die van de mens waar hij ze haalt. Zo heet zijn laatste aanwinst Germaine, genoemd naar een alleenstaande weduwe zonder man. Beetje pech dat ze slechts een kater in de aanbieding had.

Anno 1998 schaften we ons een tweede kat aan. Zulks gebeurde met de intentie om Poes een speelkameraadje te bezorgen. Ze heeft haar nieuwbakken gezel echter nooit een blik waardig gegund. Voor haar was het een indringer die aasde op haar heerschappij. Middels tientallen welgemikte meppen, een handvol corrigerende knauwen en een krab of vijf riep ze de opdringerige huisgenoot al snel tot de orde. Doordat die stakker zich op zijn beurt dan weer eenzaam ging voelen, haalden we dan maar een derde kat in huis. Een beest dat, zo bleek alras, door Poes wederom geheel werd genegeerd.

Haar grote liefde? Haar baasjes. Op de schoot zitten, aangehaald willen worden, kopjes geven en me ’s avonds netjes mijn pantoffels, mijn krant en – mocht ik zulks al vereisen – ook nog een kop koffie brengen. Aanhankelijk, trouw, gedienstig en poeslief, dus. Behalve voor poezen, doch zulks vernam u reeds.

Een maand geleden werd Poes blind. Schier van de ene dag op de andere. Dat ze hierdoor tegen deuren, muren en meubilair botste, was slechts tien seconden lachwekkend. Daarna vonden we het allerzieligst.
Blindheid bij katten wordt in 99 procent van de gevallen veroorzaakt door een veel te hoge bloeddruk. En een te hoge bloeddruk is dan weer een teken dat de gezondheid het stilaan laat afweten. Het werd alras duidelijk dat Poes aan het laatste van haar negen levens was begonnen.
Eergisteren vond ik haar op haar favoriete plekje bij de amfibiepoel. Maar hoe ze eruitzag, baarde me oprecht zorgen: onverzorgd, fel vermagerd en amper nog in staat zich te verplaatsen. Pijn leed ze evenwel niet. Het beest was gewoon óp:

Afgelopen nacht heeft ze, na een doodsstrijd van drie uur te hebben gestreden op mijn schoot wijl ik haar bedolf onder de aaitjes, het loodje gelegd. Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik mijn ogen uit mijn kop heb geschreid. Idem dito toen ik haar in de tuin naast een bos vergeet-me-nietjes ter aarde heb besteld. Ruim zeventien jaar samenzijn veeg je niet zomaar van tafel.

RIP Poes, you were the fucking best.
Je zult niet worden vervangen omdat je onvervangbaar was. Het achtergebleven trio volstaat bovendien ruimschoots als privédierentuin.

[ Foto’s: Menck/Twaait | aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Uit d'ouwe doos