Gebeten om te weten

27 maart 2014

Gisteren pleurde mijn huisarts met bijzonder veel accuratesse een – let op, dit is een tongverstuiker – hyposensibilisatie-injectie in mijn derrière. In verstaanbaar Nederlands is dit een inenting ter voorkoming van allergische reacties op insectenbeten. En nee, daarmee bedoel ik allerminst de normale, vaak jeukende zwellinkjes na een muggenprik of een tekenbeet. Ik ben namelijk iemand bij wie zich al eens lymphangitis durft te ontwikkelen na pakweg een dazenbeet (4 jaar geleden) of een aanval van een libellenlarve tijdens de vijveropkuis (3 jaar geleden). Lymphangitis is dan weer de medische term voor een langwerpige rode en gloeiende streep, verlopend langs een lymfebaan, meestal aan arm of been zichtbaar. Zo’n zware allergische reactie manifesteert zich schrikbarend snel; al na een uur ziet ze er zo uit:

In dit stadium begint zich pijn en koorts te ontwikkelen, niet zelden gepaard gaande met een hooglijk versnelde hartslag en koude rillingen. Op zo’n moment komt het er op aan om bijzonder snel te handelen – lees: meteen de hulpdiensten te bellen. Als die, zoals in mijn geval vier jaar geleden, niet snel genoeg komen opdagen, treedt er een anafylactische shock op. Geloof me: dat wilt u liever niet meemaken, tenzij u het wel fijn vindt om op het dunne koordje tussen leven en dood te balanceren. Daarenboven wens ik te allen tijde te voorkomen dat een lymphangitis gaat escaleren, teneinde dit schrikbeeld te vermijden:

Als hovenier allergisch zijn voor tal van insectenbeten – met op kop die van dazen, teken en kruisspinnen – is bepaald geen lachertje. En dus dien ik elk voorjaar mijn voorzorgen te nemen. Behalve de hogergenoemde injectie, die overigens zes maanden lang doorwerkt, wordt het handschoenenkastje van mijn bestelwagen ook nog eens getransformeerd naar een medicijnenkastje. Daarin bevinden zich vanaf heden weer enkele tubes cortisonezalf, insectenwerende sprays dan wel rollers alsook wapen nummer één in de strijd tegen kwalijke prikken: een ‘vacu-venom’-set:

Op deze ietwat vreemd uitziende vacuümpomp moet een van de vijf meegeleverde capsules worden geklikt (uiteraard afgestemd op de grootte van de zwelling) en vervolgens dient het geheel verticaal op de opgezwollen beet te worden geplaatst. De werking van de pomp kunt u vergelijken met een stofzuigerslang die u tegen uw huid plaatst: het gif wordt uitermate krachtig uit de beet gezogen.

Deze fijne mechaniek heeft me zo toch al enkele keren behoed voor doffe ellende. Eén nadeel: de vacuümpomp dient quasi direct na de beet te worden gehanteerd. En dat is praktisch gezien niet altijd een haalbare kaart.

Ook vorig jaar werd ik ingeënt. Maar het noodlot sloeg toe in de herfst, toen de injectie reeds was uitgewerkt: er verzeilde een of ander insect onder mijn T-shirt. Dat T-shirt stak in mijn jeans, waardoor er voor het beest een welhaast rechtstreekse verbinding voorhanden was met mijn onderbroek. U raadt het al – en nee, I kid you absolutely not: ik werd gebeten daar waar eender welke man liever niet gebeten wordt. Het resultaat was een zwelling die me onder gunstige omstandigheden met behoorlijk veel trots zou vervullen, doch de kloppende pijn en de brandende gloed die twee weken aanhielden, zelfs na het nemen van daarop voorziene medicatie, deden me vurig (pun not intended) verlangen naar een ‘koude douche’-jongeheer. Toen ik de eerste avond na die bewuste beet in bed stapte, waagde madam Menck het om het aloude ‘Is that a gun in your pocket or are you just happy to see me?’ uit te brengen. Ik kon haar wel schieten.

[ Foto’s 3, 4 & 5: Menck | Twaait ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Natuur