Klein. Maar ook fijn?

6 februari 2014

Deze week werd afgetrapt met taart en bubbels. Madam Menck werd voor het zesentwintigste jaar op rij eenentwintig.
“En ik heb nog een cadeautje voor je!” deelde ik haar mee nadat we een fles cava soldaat hadden gemaakt. “Raad eens.” Ik hield haar een in fleurig papier ingepakt doosje voor.
“Mag ik eens voelen?”
Ik gaf haar het pakje.
“Hm. ’t Weegt niet veel. Dat is al zeker geen klomp goud.” Ze keek me gespeeld verontwaardigd aan.
“Het is niet al goud wat blinkt, schat. Dit kleinood glanst minstens evenveel. Bovendien is het in metallic Ferrarirood gespoten.”
“Een horloge? Een kettinkje? Een peper- en zoutstelletje? Een, eh, tepelpiercing? Wat wordt er in godsnaam in Ferrarirood aangeboden?”
“Doe het open en je weet het.”
Ze scheurde het papiertje open.
“Oh! Dat vind ik nu eens ongelooflijk attent van je. Dat wilde ik inderdaad al een tijdje. Je weet wel: om jou ook eens de creaties te kunnen tonen die ik op het werk maak. Is het daarom dat je het kocht voor me?”
Ik knikte wijl ik haar glunderend vorste. Haar enthousiasme was aandoenlijk.
“Wat is het klein. En cute. En plat. Niet veel groter dan een gsm, eigenlijk.”
“Op jouw vingers geschreven. Die van mij zijn eigenlijk al te dik om die priegelknopjes te bedienen. Ik duw twee toetsjes tegelijk in.”
“O, je hebt het al uitgeprobeerd voor me?”
“Uiteraard.”
“En? Is het zijn Ferrarirode kleurtje waardig?”
“Zonder twijfel.” (*)
Ik kreeg spontaan een dikke zoen.

(*) Nope, dus. Hier gaf ik een leugentje om bestwil weg, beste lezer. De foto’s zowel als de video-opnames, ook al worden ze als HD omschreven, zijn van eerder bedenkelijke kwaliteit. Wie zich een compactcamera beneden de honderd euro aanschaft om daar enigszins degelijke opnames mee te maken, is er aan voor de moeite. Al zal dat voor iemand zonder fotografieverleden, zoals madam Menck, wellicht niet zo ervaren worden.
Maar in vergelijking met mijn (nochtans niet meer zo jonge) spiegelreflexcamera – een Canon EOS 450D, 12 megapixel – is de kwaliteit van deze recente Nikon Coolpix S2750 (16 megapixel) absoluut peanuts. I know, ik vergelijk thans appelen met peren. Maar toch had ik meer verwacht. Veel meer dan mijn Sony Cybershot (3,2 megapixel) uit 2006, eigenlijk. En dat blijkt amper zo.
O ja: het was dit model of de Canon Ixus 132. Wegens dezelfde prijsklasse/prestaties. Maar over de resultaten van die laatste was Bentenge dan weer niet te spreken. Het wordt stilaan duidelijk: al die zogenaamd “goedkope” kleintjes zijn niet meer dan speelgoed in een blitse verpakking.

[ Foto’s: Menck|Twaait ]

geschreven door Menck Geplaatst in Feest!, Foto's, Madam Menck