It’s raining cats and dogs

17 oktober 2013

Als alle vier de katten de godganse dag binnen blijven, dan weet ik: het is geen weer om een hond door te jagen. Ook gisteren klopte die stelling eens te meer als een zwerende vinger. Het zou opnieuw een dagje – vinger in de keel – papierwerk worden. En misschien eens stofzuigen, dat ook. Want met vier katten die de godganse dag binnen blijven…
Ik slofte de woonkamer in, geeuwde langdurig, rekte me daarbij zolang uit tot het zwart werd voor mijn ogen en krabde vervolgens doelloos aan mijn derrière wijl ik door een door regendruppels vertroebeld raam de tuin inkeek. De uit Spanje meegebrachte olijfboom hing op halfzeven in zijn terracottapot; het moest vannacht behoorlijk gewaaid hebben. Zulks werd alras bevestigd toen ik de – nochtans dichtgevouwen – parasol in de klimophaag zag hangen. Hij hing daar goed.
De pluviometer liep over. Dat deed hij gisteren ook al, net als de dag daarvoor. Hem eens leeggieten zou een minder vertekend beeld van de hoeveelheid neerslag bieden. Maar het regende te hard. En bovendien had ik teenslippers aan en een al evenmin op dit weer berekende pyjama.
In de keuken zette ik koffie. Dat is, gelooft u me, de meest logische plek voor een dergelijke activiteit. Er schurkten zich dra twee katten klaaglijk miauwend tegen mijn benen aan. “Ik heb ook honger, meisjes, maar hoor je mij klagen? Eerst koffie voor het baasje, dan brokjes voor de beestjes.” Het gemiauw verdriedubbelde. Waarna ik ze met mijn rechter vijfenveertiger kordaat richting hall dirigeerde. Aanstellerige grieten.
De telefoon rinkelde. Ik keek op mijn horloge. Kwart voor halfacht. Wie belt er nou op zulk een ontiegelijk vroeg uur? Na zes signaaltjes gaf de beller het op. Ik drukte 1919 en vernam via een blikkerige vrouwenstem dat het om een geheim nummer ging. Een zielloze reclamemuskiet. Het speet me dat ik niet had opgenomen.
Ik prepareerde drie boterhammen met smeerkaas. Dat doe ik al sinds mijn achtste levensjaar. Elke morgen. Behalve als ik zwaar ziek ben. Griep, bijvoorbeeld. Of TBC. Dan smeer ik slechts twee boterhammen. Of eentje. Als de koorts boven de 39.6 °C stijgt. Eén keer heb ik tien dagen aan een stuk geen smeerkaas kunnen eten ’s morgens. Dat was tijdens een verblijf aan de Lago Maggiore in Italië. Op dag tien vertoonde ik ernstige ontwenningsverschijnselen en toog ik dientengevolge huiswaarts. Enfin, ik had ook maar geboekt voor tien dagen, doch dit geheel terzijde.

Om twee uur ’s namiddags eiste de zon zich mits wat elleboogwerk een plaatsje tussen twee regenbuien op. De wereld zag er plotsklaps een stuk aangenamer uit. De tuin ook. En ik, ondertussen proper gewassen, netjes geschoren en deftig aangekleed, trok de tuin in met mijn digitaaltje, vier katten jeremiërend jankend in mijn kielzog. “Eerst fotootjes voor de bloglezers, dan brokjes voor de beestjes.” Het gemiauw verdriedubbelde. Waarna ik ze met mijn rechter vijfenveertiger kordaat richting ijskoude vijver dirigeerde. Zijn ze verdronken of hebben ze zich op de valreep weten te redden? Bel 1919 voor het correcte antwoord en win een nagelnieuwe Skoda Insomnia. Doe het nu!

Of u kunt ook het resultaat van mijn haastig herfstgeklik – tussen twee buien door, weet u wel – bekijken. Spoed u, want ’t zijn de laatste kleurtjes van dit jaar. Picmenck heet u van harte welkom.
Eens te meer: klikkerdeklik, dus.

geschreven door Menck Geplaatst in Tuinstruinen