Avanti, Avensis!

20 juni 2013

“Ik ies Momo,” begroette hij me met een rokerige stem. “Ik heb mail gestuurd.” Voor me stond een (Noord-?)Afrikaan in een opvallend felgroene overall.
“Menck,” stelde ik me voor, waarna we handen schudden. Meteen daarop onderwierp Momo mijn stationwagen aan een kritische blik. Daar nam hij zijn tijd voor.
“Ja, ik mocht hem misschien wel eens gewassen hebben,” trachtte ik zijn gedachten te raden. “Zwart is nu eenmaal een teer kleurtje.” Hij ging er niet op in.
“Ies airco?”
“Yep. Werkt prima bovendien.”
“Auto ies voor Kameroen. Airco ies noodzaak. Ies ginder warm, menier.”
“Ik vermoedde al zoiets, ja. Mijn schoonheid gaat dus richting Afrika?”
“Ies voor klant, menier. Ik verkoop auto voor klant uit Kameroen.”
“Ach, kijk eens aan,” knikte ik. De verveling droop intussen lichtelijk van mijn gezicht.
“GPS?”
“Jazeker. Ingebouwd, zelfs.”
“Ies goed zo. Auto met GPS ies prima.” Hij stak een duim op.
Ik glimlachte naar hem. Een glimlach die ultrabrite werd beantwoord. Al vertelde ik hem er wijselijk maar niet bij dat het GPS-systeem niet verder reikte dan de Benelux.
“Tweehonderdduizend kilometers ies wel veel, menier.”
“Veel? Voor een diesel? Die doet er met gemak nóg eens zoveel,” stelde ik hem gerust.
“Niet in omstandigheden Kameroen. Ies zwaar land. Auto ies ook al dertien jaar.”
“Dit, beste Momo, was de laatste echt degelijke reeks van Toyota. Daar rijd je met twee vingers in de neus nog zeven, acht jaar mee rond. Trouwens, bij jullie is er toch geen keuring, niet?”
“Keuring, menier?”
“Dat dacht ik al, ja. Bon, Momo, interesse in deze prachtige bolide of niet?”
“Wat ies scherpste prijs?”
“Ik ben Donald Muylle niet, maat. De prijs stond duidelijk bij het zoekertje: tweeduizend euro.”
“Zeventienhonderd. Ik betaal direct.” Hij diepte zijn portefeuille op.
“Dáág Momo,” repliceerde ik droog en draaide me om.
“Menier, ik verkoop auto in Kameroen aan klant.
“Ja, dat weet ik ondertussen wel al.”
“Klant wil máximaal tweeduizend euro betalen.”
“Zo? Laat dat nou toevallig de prijs zijn die ik vraag. Prima geregeld, toch?”
“Ik dan verliezen veel geld bij verkoop, menier.”
“Geen winst maken, zal je bedoelen. Kijk, Momo, ik heb nog drie mails van geïnteresseerden. Als tweeduizend euro voor u teveel is, dan contacteer ik wel iemand van dat trio.”
“Nog even nadenken, menier? Ik stuur mail morgen. Zeventienhonderd ies goede prijs.”
“Het spijt me. Tweeduizend is gewoon een zeer faire deal. Ik kan u prompt vier, vijf gelijkaardige Toyota’s laten zien waar drie- tot vijfhonderd euro meer voor gevraagd wordt. En die hebben heus niet allemaal airco en GPS, geloof me. Tweeduizend, dus. Niet meer maar zeker ook niet minder. Da’s ocharme één euro per cc cilinderhoud, Momo.” Ik wierp hem een knipoog toe.
Hij overhandigde me zonder verdere commentaar de vereiste som. Zijn gezicht was ineens een barometer die prompt op veranderlijk schoot.
“Voor dat bedrag krijg je zelfs drie sleutels, beste man. Twee ervan zijn met afstandsbediening. (Platte batterijen included, nvdr.) Alstublieft.” Ik hield hem de sleutelbos voor. Hij griste ze welhaast uit mijn hand, stapte in de Toyota, startte en verdween.

“Zo. Dat was me een waar genoegen, mister Momo uit Kameroen.”
Waldo de kater, die intussen nieuwsgierig bij me was komen zitten, trok die uitspraak met een langgerekt klaaglijk gemiauw in twijfel.

Dankjewel, o gij robuuste machinerie, voor tweehonderdduizend probleemloze kilometers. Je werd me helaas te klein om nog gerieflijk samen te werken.

[ Foto: Menck | aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life