Vandaag is wit

2 mei 2013

Vijftien jaar geleden was er van enige siertuin rondom onze woning nog geen sprake. Het perceel viel in die dagen het best te omschrijven als een sterk verwaarloosde weide. Het schrale gras reikte tot welhaast een halve meter hoogte en was het uitgelezen speelterrein van Poes, onze eerste en nog steeds in leven zijnde kattin.
Mijn madam en ik amuseerden ons toen – we schrijven juli 1998 – vooral binnenshuis alwaar we ons pas verworven huis, twee jaar jong en nog zo kaal als good old Kojak, integraal schilderden, behingen en alzo tot een thuis transformeerden.

Eind september van dat jaar kwam de boer. Hij bracht een tractor, een ploeg, een frees en een zware rol mee. Op nauwelijks een paar uur tijd verwerd de grasjungle tot een egaal terrein van schone zwarte aarde. Het aanleggen kon beginnen.
Mijn schoonvader leverde de allereerste bijdrage tot onze flora middels een boom. Enfin, een boompje. Een spichtige spriet, eigenlijk. Niet meer dan een iel stammetje met een vijftal takjes waaraan – geheel tegen hun goesting, zo leek het wel – enkele mistroostige blaadjes hingen.
“Wat is, eh, dit?” vroeg ik hem.
“Een Prunus serrulata. Een sneeuwwitte bovendien.”
“Hm. En die is levensvatbaar op langere termijn?”
“Zo gezond als wat.”
“Thanks, dad. Als eerste tuinbewoner geef ik deze, ahum, machtige boom een ereplaats.”
Toen mijn schoonvader huiswaarts toog, verwees ik zijn zieltogende gift naar een uithoek van onze blakke tuin.

2 mei 2013. Het frêle boompje van weleer staat nog steeds in onze tuin. Op dezelfde plaats als toen. Het is alleen een beetje gegroeid. Zo’n negen meter, zeg maar. Zijn twijgjes werden armdikke takken en rond zijn ooit lullige stammetje kan ik thans mijn armen niet meer slaan. En yep, het is wel degelijk een sneeuwwitte Prunus, zoals pa me destijds meegaf. Alleen had ik toentertijd nooit kunnen vermoeden dat hij ooit zó de show zou stelen.

En zie, ook ons krentenboompje (Amelanchier lamarckii) wil zich niet laten kennen en wedijvert volop met de er tegenoverstaande Prunus door dit jaar voor het eerst boven de nok van de woning uit te stijgen. Ongetwijfeld zal het mettertijd dit concours winnen, want ongemoeid gelaten haalt een krentenboom met twee vingers in de neus twaalf meter hoogte.
Ter verduidelijking: die groene massa achter de Amelanchier is wel degelijk onze woonst. Klimop is echt niet te stuiten, zeg ik u.

[ Foto’s: Menck | aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in Natuur, Tuinstruinen