Huifjasjes en lefdoekjes

14 maart 2013

Op een verloren gewaande USB-stick vond ik onderstaande gescande foto terug. Een kerkportaal, rijst op de grond en bruiloftsklokken die luidden. Maar ’t was niet voor mij. De foto sluit namelijk naadloos aan op dit logje. Mijn madam en ik waren toen – 2000, that is – al twee jaar gehuwd.

Beetje raar om mezelf terug te zien als een mens van drieëndertig met een vitale donkere haardos. Een behoorlijk contrast met de vijftig tinten grijs die thans nogal achromatisch op mijn kop vegeteren.
Een pak heb ik sindsdien niet meer gedragen. Ik voel me daarin zoals een vrouw een strak aangesnoerd korset moet ervaren. En dan dat ronduit ridicule lefdoekje in de borstzak! Wat doet zo’n ding daar eigenlijk? Je mag er niet eens je zweet mee afvegen, laat staan dat je er je neus zou mogen in snuiten. Een lefdoekje is voor jeanetten (*). Of voor mensen wiens schoonmoeder vriendelijk doch dwingend verzoekt om “Het. Toch. Maar. Beter. Te. Laten. Zitten.” Vieze blik included.

Het jasje van madam Menck lijkt uit leder te zijn vervaardigd, maar was het niet. Ik weet nog dat het een onbestemd stofje was dat ik spontaan vergeleek met het canvas waarmee ze een vrachtwagenlading overhuiven. She was not amused. En dat ik “van mode totaal geen kaas had gegeten”, dat ook.
Haar schoenen vond ik daarentegen de max. Het waren stoere plateauzoolmodellen waarmee ze zodanig elegant voortschreed dat zelfs een toevallig passerend nijlpaard met reuma er instant van in een lach zou zijn geschoten. Ik heb haar die avond vaak op blote voeten zien dansen. Alleen al de manier waarop ze voor de foto poseert – “Ik ga nú een kei vermorzelen met die stampers!” – zegt genoeg.

“Ik zou het wel leuk vinden mocht je je haar nog eens acajou verven,” gaf ik haar gisteren mee.
“Ben je gek? Acajou? Ik? Dat zou ik nooit doen.”
Ik liet haar de foto zien.
“Ach, tóen. Ik denk dat het zelfs op aanraden van mijn zus gebeurde. Gelukkig valt het op deze prent niet erg op. En hé, dat jasje heb ik nog steeds. Dat zou ik wel weer eens kunnen dragen als het warmer wordt.”
“Goh, schat, ik vrees dat de huif de lading nu niet meer zou dekken.”
“Waar slaat dat nu op?”
“Als een tang op een varken?”
Ik hees me uit mijn luie fauteuil, gaf haar een kus op d’r voorhoofd en ging een saffie rollen.

[ Foto aanklikbaar voor groter ]

(*) Voor de Hollanders onder u: Vlaams voor ‘een kerel die verwijfd is’.

geschreven door Menck Geplaatst in Nostalgia, Uit d'ouwe doos