Vintage ≠ oude rommel

19 februari 2013

Uit de kleerkast van mijn moeder diep ik een mantelpakje op dat er apart en behoorlijk hip uitziet. Okergele kleur, een rechte rok tot net boven de knie, driekwartsmouwen en een dubbele rij zwarte knopen aan het korte jasje. De stof waaruit het curiosum is vervaardigd, voelt canvasachtig aan.
“Wanneer droeg je dit voor het laatst?” vraag ik haar als ik de woonkamer betreed met de bewuste kledij over mijn arm.
“Waar kom jij nou mee aandraven? Dat zijn verdorie mijn trouwkleren! Eén keer gedragen, in mei 1964. Daarna hebben ze al die tijd in de kast gehangen.”
“Dit is best wel wat waard, ma,” verklaar ik. “Je reinste vintage. Fashionista’s zullen hiervoor een aardige duit neertellen.
“Kom, kom, dat prulletje heb ik me in die tijd voor een habbekrats aangeschaft. We waren niet bepaald bemiddeld toen we trouwden. En nu zou dat ineens wél iets waard zijn? Niet gekscheren, Menck. En hoe betitelde je dat ook alweer?”
“Vintage.”
“Is dat tegenwoordig het nieuwerwetse woord voor oude rommel, ja?” Ze schudt haar hoofd in ongeloof. “Waarom moeten vandaag toch zoveel zaken per se geherdefinieerd worden?” Een diepe zucht onderstreept haar afkeer.

Zeg niet zomaar oude rommel tegen vintage spullen, beste lezer. Vintage  is de trendy verzamelnaam voor kleding, meubelen en accessoires waarvoor een vernieuwde belangstelling bestaat. Quasi altijd gaat het om stukken die typisch zijn voor een bepaalde tijdsgeest en die een zekere stilistische waarde hebben. Bovendien moeten ze authentiek én ongeschonden zijn. De liefhebbers zijn legio, de afhakers eveneens.

“Jij zult je wellicht onze allereerste meubeltjes niet meer herinneren, niet? Ze staan helemaal achteraan in de kelder, afgedekt met dekens. Wel, die ademen de tijd van toen uit. Begin jaren zestig, bedoel ik. Als je dan toch zo begaan bent met die dingen, mag je ze gerust meenemen. Misschien is het wel, eh, vintage was het toch?” Ze roloogt ostentatief.
“Ach ma, klassiek of antiek is nog iets anders dan vintage, hè.” Nu is het mijn beurt om te rologen. Ik ken maar al te goed hun voorliefde voor zware en donkere meubelen met veel frulletjes en houtsnijwerk.
“Oh, maar dat zijn geen antieke stukken, hoor. Hadden we toen de centen niet voor, jongen. Het zijn eenvoudige rechttoe-rechtaan kasten zonder enige opsmuk. Veel jonge gezinnen haalden dat goedkope spul in huis in de zestiger jaren. Misschien dat het daardoor wel ‘typerend is voor die tijdsgeest’. Ze legt onverholen monkelend de nadruk op die laatste zinsnede.
“Dat zijn niet meer dan wat ordinaire spaanderplaatkasten met een houten fineerlaagje, Menck,” komt mijn vader tussenbeide. “We wilden ze destijds bij het grof huisvuil deponeren, maar ’t is er om god weet welke reden nooit van gekomen.”

Gelukkig is dat er niet van gekomen!
Want in een uithoek van de ouderlijke kelder – een gecompartimenteerde ruimte die zich onder de gehele woning uitstrekt – trof ik die dag twee onvervalste schoonheden aan: een kast met laden en schuifdeuren alsook een lange dressoir annex barmeubel. Die overjaarse huisraad had slechts minieme gebruikssporen, was nog zo solide als een muur en bleek zo vintage als maar kan. Die typische no-nonsense stijl! Die deurknopjes! Die slanke pootjes! Die subtiele afwerking met blinkend chroom! Mijn hart maakte ononderbroken sprongetjes van kinderlijke vreugde bij het aanschouwen van zoveel moois. Ik streelde het kenmerkende geverniste teakfineer, schoof met laatjes en deuren en snoof geuren op die ik onmogelijk kon thuisbrengen. Achterop de kleinere kast ontdekte ik een vergeelde sticker met de naam van een wellicht al tijden ter zielen gegane meubelzaak, een telefoonnummer bestaande uit vijf cijfers en een datum: 1960.
Dat hebbeding staat ondertussen te onzent, klaar voor een algehele opfrissing. Het dressoir (check this, maar dan met chromen knopjes) volgt.

[ Foto: Menck | aanklikbaar voor groter ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Nostalgia