Gemolesteerd

13 september 2012

Begin augustus merkte ik een aardehoopje op in de tuin. Het lag wat verscholen tussen een bedje pachysandra. Twintig centimeter diameter en een dito hoogte: dit was onmiskenbaar het werk van een mol.

Tal van mensen zouden bij de aanblik van een dergelijke ophoging panikeren. Een mol! In mijn tuin! O nee, straks heel mijn gazon om zeep!
Nu, een gazon heb ik al tijden niet meer. En bovendien is een mol in de tuin best wel een heuglijk gegeven. Zijn graafwerkzaamheden zorgen namelijk voor een open structuur van de grond. Bovendien voedt hij zich met schadelijke insectenlarven zoals emelten, ritnaalden, engerlingen en veenmollen. En trouwens: wat stelt zo’n hoopje aarde in een border nu voor? Niks toch?

De dag erop trof ik vijf hoopjes aarde aan. In dezelfde border, op korte afstand van elkaar. Kijk ’s aan, dacht ik nog, de mol is zijn territorium aan het uitbreiden. Want jazeker, een mol is een territoriumdier. U zult er dan ook nooit meer dan één aantreffen in uw tuin. Tenzij u op een gigantisch domein woont, vaneigens.

Daags nadien vond ik ’s morgens een mol op het tapijt in de hall. Het beest was uiterlijk intact maar voor de rest zo dood als een pier. Mijn katten waren klaarblijkelijk op strooptocht geweest die nacht. Én ze hadden de mol geklist. Een gouden raad voor alle ‘perfecte gazon’-liefhebbers: schaf u een – twee of drie is effectiever – katten aan.
In de tuin duwde ik de hoopjes plat. Arme mol. Hij was geen lang leven beschoren. Met een grijns op mijn gezicht ging ik naar binnen.

Twee dagen later telde ik negen molshopen in de tuin. Qué?
Wat opzoekingswerk bracht opheldering: van zodra een mol zijn territorium verlaat, is de kans groot dat zijn gangen sito presto worden ingenomen door een nieuwe graver. En zo geschiedde blijkbaar te onzent.
Geen paniek, Menck. Nuttig beest en zo.
Doch ’s anderendaags telde ik al negentien molshopen. Ik had hier te maken met een wel zeer noeste graver. Bovendien had hij twee planten ten gronde gericht. Tiens, tiens: een mol veroorzaakt dus niet alleen vernieling in een gazon. Mijn verdraagzaamheid jegens het beestje nam een duik.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: ondertussen zijn we schier anderhalve maand verder. De mol is er nog steeds. Eerder deze week ondernam ik een poging om zijn hopen te tellen. Ik ben gestopt bij tweehonderdveertien. 214! And still counting, beste lezer. U begrijpt dat mijn geduld stilaan opraakt. Temeer omdat hij nu ook al vrolijk en ongestoord lucht komt happen op de oprit (die uit dolomiet bestaat) en tot op vandaag al behoorlijk wat plantgoed heeft, eh, gemolesteerd (lees:  losgewrikt met afsterven tot gevolg). Ik draag dit beest al een tijd geen warm hart meer toe, dat begrijpt u.

Toch ben ik geen wreedaard. Klemmen en dergelijke zijn niet aan mij besteed. Ik wil de snoodaard wég, niet dood.
Van horen zeggen weet ik dat veel toegepaste ingrepen – flessen op een stokje, een mollenstaaf, geurbollen, de gangen onder water zetten – leiden tot niets.
En dus heb ik gisteren, op kennersadvies, carbuur in -tig gaten gestopt. O, u kent carbuur niet? Het is ook wel gekend als carbid of – op zijn schoon Vlaamsch – karbiet. Onder kenners staat het te boek als calciumcarbide, een anorganische verbinding van calcium en koolstof. Giet er wat water op en er ontwikkelt zich langdurig een kwalijk riekende rookpluim. Die dringt tot diep in de gangen van de mol door. Waardoor het beest hopelijk de biezen pakt.

Of zulks het gewenste effect zal sorteren, laat ik u bijtijds weten. Want ik ben het onderhand hartgrondig beu om een maanlandschap als tuin te hebben.

[ Foto’s: Menck ]

geschreven door Menck Geplaatst in It's my life, Natuur