Interwebs: tuin vol kruisen

Die zilveren deinende schoot,
mijn liefste, dit maagdelijk gave net,
dit gruwelijk schone huwelijksbed,
dit vangzeil van de dood –
ik heb het gesponnen tussen de bomen
en tussen de zon en de aarde
en al waar ik ontwaarde
je zoet-zoemende dolersdromen.
Ik vang je op in mijn wiegelend bed
O wond in mijn maagdelijk net
O liefste verloren in mijn schoot
O worsteling in liefdesnood –
ik wikkel je in mijn zijden geweld
ik houd je met duizend armen omkneld
ik verstik je in een cocon van gloed
ik drink je zachte blanke bloed
dat rinnend gulpt en schreit –

en volgedronken op het kruis
van mijn geschonden dodenhuis
lig ik gebroken en bevrijd.

Om maar te zeggen dat ik heelder dagen mijn handen vol heb aan kruisspinnen uit mijn haar en kleren pulken.
Bovendien kreeg ik al aardig wat beten van die webdesigners. En dat, beste lezer, zijn effenaf pijnlijke – en naderhand gekmakend jeukende – bulten die garant staan voor ettelijke dagen krabgenot.
The joy of being a gardener raakt alzo toch wat zoek, eerlijk gezegd.

[ Foto: Menck – aanklikbaar voor groter | Poëzie: Anna Blaman (1906 – 1960) ]

Eén reactie

  1. Affodil

    Ik kan er ook lang naar zitten kijken maar ik ben eveneens al meer dan eens slachtoffer geworden van zo’n rotbeest. En als ge dan weet dat ik al van een onnozel muggenbeet nachtenlang wakker lig… Ik krijg al jeuk als ik het lees.

    Like

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.