Dat werd tijd: tieten op Twaait!

2 juli 2012

In schone bewoordingen zou ik het als volgt kunnen stellen:

Wat hij vervaardigt, beantwoordt perfect aan de klassieke normen van ultieme harmonie en evenwicht, van zuivere sensualiteit en onbeteugelde zwier. Schoonheid, schoonmenselijkheid, romantiek, triomf, levenslust en jeugdige kracht worden weergegeven in de gestroomlijnde figuratie van een ideaal of geïdealiseerd bronzen beeld.

Doch ik hou het bij mijn eigen filosofische benadering en maak dientengevolge gewag van het net iets minder pompeuze blote madammen. Want dat is de tot reusachtige proporties geëvolueerde hobby van mijn achterbuur: jonge en poedelnaakte deernes modelleren om ze, na een lang en ingewikkeld procedé, uiteindelijk vakkundig in brons te gieten. Zijn beeldenpark is in onze contreien gekend als de Tuin der Tetten en Flamoezen. Het is een kat een kat noemen, luidt het vervolgens vergoelijkend, waarbij de ‘a’ niet zelden als ‘u’ wordt geprononceerd. Stelletje deugnieten, onze buurt.
Niemand die echter oppert dat Irénée Duriez, want over hem gaat dit log, geen groot kunstenaar zou zijn. Integendeel. Hij heeft ons dorpje regelrecht op de cultuurkaart gezet. Zijn faam strekt zich tot ver buiten de provinciegrenzen uit. Hij is een kunstenaar in de meest zuivere betekenis van het woord. En toch: deze artiest is tegelijk een regelrechte ‘down to earth’-mens. Hij maakt naar eigen zeggen kunst om de kunst, maar evenzeer om den brode. Hij noemt het zijn passie maar evengoed zijn beroep. “Kunst die je aan de straatstenen niet kwijt kunt, is tot de ondergang gedoemd,” verklaart hij. “In mij schuilt een zakelijke artiest. Of een artistieke zakenman. Alleen zo kan ik blijven doen wat ik doe, want zonder geld geen grondstoffen en zonder grondstoffen geen kunst. Zonder talent ook niet, natuurlijk.” Bij dat laatste knipoogt hij veelbetekenend.

Gisteren waren mijn madam en ik nog eens bij hem op bezoek. Zulks staat garant voor een vlotte babbel doorspekt met kwinkslagen en buldergelach. Hij mag er dan al uitzien als het prototype van een kunstenaar, hij heeft vooral een hekel aan ivoren torens. “Als ik kak, is het stront en geen brons,” zegt hij daarover. “Al die wereldvreemdheid en verhevenheid van veel artiestjes: zum kotzen.”

Neemt u vooral eens de tijd om ook de onderstaande video te bekijken. Zéér de moeite, zeg ik u. Meteen zult u begrijpen waarom de levensgrote beelden van Duriez veeleer voor de happy few zijn weggelegd. Want eer hij een blote madam kan scoren, dient een uitermate lang en bijzonder moeizaam pad te worden bewandeld. “Het leven zoals het is, Menck.” Waarna zijn schaterlach tot helemaal achterin zijn parktuin hoorbaar is.

De bronzige en de bronstige:

Ballerina voor altijd:

Kijken mag, maar aankomen… euh, ook:

In gedachten verzonken:

Rondom rond oog voor detail:

Levensgrote oogstreling:

Duriez aan het modelleren in was:

Zicht op één kamer van de zeer ruime ondergrondse expositieruimte:

Gedownsized, maar de details blijven:

VIDEO: Hoe Irénée Duriez een bronzen beeld tot stand brengt:

[ Foto’s: Menck | aanklikbaar voor groter formaat ]

geschreven door Menck Geplaatst in Actua, It's my life, Kunst, Video