Twijfel in kinderschoenen

19 januari 2012

“Tussen ons gezegd en gezwegen: wees blij dat je geen vader bént geworden. Je had en hebt de roeping niet, het ontbrak je aan de feel en de verantwoordelijkheid, en je opvattingen over een vrije opvoeding weken – wat zeg ik: wijken – teveel af van wat daar werkelijk mee bedoeld wordt.”
Aldus mijn moeder. En ze vervolgde:
“Het leven is teveel een spel voor jou, een avontuur welhaast.”
Ik wilde protest aantekenen, maar ze ging onverstoord verder.
“Een dagje met Eline en Céleste naar het strand en daardoor vaderlijke gevoelens ontdekken, maakt van jou nog geen vader. Vader zijn is een besténdige opdracht, Menck, geen interim waarin je tijdelijk, als in een voorbijgaande opstoot van overweldiging, zoals je die wel vaker hebt, eventjes volop je ziel legt.”
Eline en Céleste zijn onze petekindjes, überschattige snotneuzen van respectievelijk zeven en negen.
“Maar ma, ik…”
“Meneer wilde een vrijbuiter zijn. Ook toen hij de eerste keer trouwde. Zelfs nadat zijn huwelijk op de klippen was gelopen, is hij niet…”
“Mijn huwelijk is daardoor niet op de klippen gelopen, en dat wéét je!”
“Doet er niet toe. Nu je halfweg de veertig bent, hoef je ook geen vadergevoelens meer te ontwikkelen. Je had er beter aan gedaan om wat vroeger volwassen te worden. En bovendien…” Ze hapte even naar adem. “…heeft Katrien het ook nooit in zich gehad om moeder te worden.”
“Wil je nu alsjeblief dat fulmineren een halt toeroepen? Heb ik nu gezegd dat ik vader wil worden, misschien? Dacht het niet.”
“Je zei toch dat het je spijt dat jullie geen kinderen hebben?”
“Sóms, zei ik. Maar dat impliceert toch niet dat ik nu ineens een prangende kinderwens zou hebben? Dat maak jij daar van. En bovendien: ik zou wél een goede papa geweest zijn.”
“Niet zoals je was en bent. Niet.”
“Een kind verandert een mens.”
“Ach jongen, toch. Aanvankelijk misschien wel, ja. Maar na een tijdje word je toch weer jezelf, geloof me. Het is zoals met een ongelukkige mens die de lotto wint: een tijdlang zal hij euforisch rondlopen, maar daarna wordt het weer gewoon een ongelukkige mens.”
“Beetje scheefgetrokken vergelijking, vind je niet?”
“Je begrijpt best wat ik ermee bedoel.”

Er viel een stilte die wat onaangenaam aanvoelde.

“Nog wat koffie?” opperde ma tenslotte.
“Doe maar.” Ik schoof mijn kopje over tafel in haar richting.
“Ken jij trouwens Evelyne?”
“Is dat niet jullie nieuwe overbuurvrouw?”
“Ja, die.”
“Waarom vraag je dat?”
“Ze is in verwachting.”
“Mááááá!”

geschreven door Menck Geplaatst in Uncategorized