19 in flarden

12 januari 2012

• Er kroop plots een verregende jongeman onder ons plastic zeil. Hij rook naar wierookstokjes. Het bleek een Nederlander. “Mag ik schuilen bij jullie?” Dat mocht. We waren inschikkelijk toen, zelfs al zaten we hierdoor ineens met zijn zevenen opeengepakt. Veertien opgestoken armen hielden het plastic hoog en lieten plasjes balanceren boven onze hoofden. “Gesjellig. Allemaal Belgen?” We knikten maar zeiden niks. “Iemand een biertje?” probeerde hij nog. Toen er opnieuw geen antwoord volgde, staakte hij zijn conversatiepogingen en stak een sjekkie op. Dra vulde de enge ruimte onder het zeil zich met bedwelmend zoete dampen. “Ik word precies mottig”, zei Stefaan na luttele ogenblikken. “Ja maat, die Hollander komt ons hier lamroken met zijn joint,” antwoordde Conny. Ze zei het in het plat Brugs. De Nederlander draaide zijn hoofd verward in haar richting en botste op het gif in haar ogen. “Misschien moet ik dit maar effe buiten doen.” Zes hoofden knikten naar hem, waarna hij zijn deel van het zeil van zich afgooide en zwaar zuchtend de plensbui indook. De plassen boven ons klotsten thans vervaarlijk maar we hielden het droog. Vijf minuten later scheen de zon opnieuw in volle hevigheid.

• Met papierkleefband sjorden we bamboestengels aan elkaar tot we een stok hadden van ruim vijf meter lang. Leen en Conny bevestigden de vlag aan de top van onze geïmproviseerde mast en fixeerden ze met repen tape. Vlag was een groot woord: een stuk wit laken met daarop in zwarte verf ‘B52’ geschilderd, de naam van ons jeugdcafé, moest ervoor doorgaan. Daarna duwden Stefaan en ik de stok voldoende diep in de vochtige grond en trokken vervolgens richting drankenstand. “See you at B 52!” riep Leen ons na. “Elk een pínt hé, Menck. Geen cola meer voor mij.” Ik stak mijn hand op maar keek niet om.

• “Zie jij den Jim?”
  “Absoluut.”
  “Mag ik in je nek zitten?”
  Ik hurkte neer en boog voorover. Leen sloeg haar linkerbeen over mijn hoofd en dirigeerde mijn hoofd tussen haar dijen. “Ja, doe maar.”
  Ik richtte me wat wankelend op. Ze giechelde en trok aan mijn haar. Daarna begon ze luidkeels mee te zingen. “Wow, Menck, ik heb hier een fan-tas-tisch uitzicht. En ik zie den Jim, jong!” Ze slaakte een uitgelaten gil.
  Terwijl ze zong, sloot ik een wijl mijn ogen. Haar zachte, warme dijen tegen mijn hals stuurden een intense gloed naar mijn liesstreek.

• “Waar zijn de andere vier?”
  “Gaan pissen, geloof ik. Ze komen wel op onze vlag af, don’t worry.”
  “Die zullen zeiknat worden in zo’n hoosbui.” Ik schikte het plastic zeil wat beter over ons tweetjes.
  “Toepasselijke woordkeuze, Menck.” Ze ging op haar rug liggen en trok haar knieën op. Ik installeerde me genoeglijk naast haar.
  “Die bassen klinken compleet anders onder zo’n zeil, vind je niet? Ik voel ze hier.” Ze schoof haar hand onder mijn T-shirt en liet hem rusten op mijn navel. Daarna draaide ze haar hoofd naar het mijne.
  The Simple Minds zetten ‘Theme For Great Cities’ in toen ik voor het eerst mijn lippen op de hare drukte.

“Hey Menck,” riep mijn madam. “Je valt stil. Is er iets?”
We wandelden langs de wei.
“Alles kwam ineens terug.”
“Wat kwam er terug?”
“Ach, laat ook maar.” Ik sloeg mijn arm om haar middel en we stapten verder. Het was in 1986, schoot het nog door mijn hoofd.

geschreven door Menck Geplaatst in Uncategorized