Murder, Inc.

1 december 2011

Ik ben zot van katten. Wie mij wat beter kent, zal dit volmondig beamen. Helaas wórd ik er bijwijlen ook zot van.
Als ze weer eens hun nagels scherpen aan de zetelbekleding, bijvoorbeeld.
Of als ze schaamteloos hun gevoeg doen in de pot van de yucca.
Wat dacht u verder van het langharige tapijt onderkotsen? Een muis tussen de kast en de muur jagen, waar ik die dan vier, vijf dagen later rottend en onwelriekend terugvind? Op de rand van mijn gevuld bad wandelen, er vervolgens invallen, en daarna heel de woning al vachtschuddend afdweilen? I kid you not.

Het bovenstaande is echter niks in vergelijking met de niet aflatende moordzucht van mijn kattenkwartet. Als zulks in de tuin gebeurt, relativeer ik dat. Een prooi vangen is nu eenmaal des kattens. Maar als ze hun vangst ongeschonden naar binnen slepen en die daar dan beginnen te vermassacreren, ben ik doorgaans een pak minder begripvol. Bloed! Ingewanden! Stukken pels! Pluimen! Een regelrecht abattoir, quoi.
Herinner u in dit verband de slachtofferfoto’s die ik op mijn vorige blog(s) plaatste. Dit onschuldig ding bijvoorbeeld. Of deze sukkel die moegetergd de verdrinkingsdood als uitweg koos. Of hebt u het liever écht gruwelijk?

Maar soms – en nu kom ik tot deze en vorige week – moet mijn harige viertal het onderspit delven. Omdat schrijver dezes bij momenten nog watersnel kan zijn en de moordenaars zodoende net iets te vlug af is. En dan verkneukel ik mij als ik triomfantelijk voorbij mijn hunkerende katten schrijd en de geredde prooi een poos in hun gezichtsveld houd waardoor hun verslagenheid nog wat aanwast. Na die aangebrachte vernedering stap ik grijnzend naar buiten alwaar ik de gelukkigen terug de vrijheid geef op ruime afstand van de woning.

Werd vorige week van een gewisse dood gered:

En deze week:

Dat verdient een speekmedaille, niet?

[ Foto’s: Menck ]

geschreven door Menck Geplaatst in Uncategorized